Moeten, moet dat?

Na anderhalve maand een tuin van 250 m2 aanleggen, merkte ik dat mijn lijf moe begon te worden. Niet gek natuurlijk. Dus nam ik af en toe een kleine break, masseerde ik mijn dode armen weer los, trok mijn riem een gaatje strakker aan en ging vrolijk verder. Tot gisteren. Ik was niet meer blij. De tuin voelde als ‘moeten’. Het moest af, ook al was ik moe en een beetje duizelig. Dat ene stukje kon ik nog wel doen vandaag. Gelukkig ging er een belletje bij me rinkelen. Want dat gevoel in mijn lijf ken ik. Die gedachte herken ik. Dat ‘moeten’, ‘het moet af’, ‘je kunt nog wel even verder’. Een ‘sympathisch’ verhaal noem ik dat, omdat het een verdedigingsreactie van mijn zenuwstelsel is. Het zenuwstelsel glijdt af naar een mobiliserende staat. Een staat van zijn waarin mijn blikveld nauwer wordt, ik klaar ben om te vechten of te vluchten, ik het contact met mezelf langzaam verlies. Een staat van zijn waarin ik op adrenaline en cortisol functioneer. Ik had het al wel voelen sudderen, maar ik had het nog niet helemaal onder ogen willen zien. Ik had deze week al een paar keer koffiegedronken, terwijl ik dat normaal niet meer dan 2 keer per maand doe. En een buurvrouw bij mijn tuin zei ook nog eens duidelijk: “Marielle, ik denk dat jij even moet bijkomen. Het moet wel leuk blijven. Je wilt nog jaren door toch?” Soms moet je het even van een ander horen. ;-) Er hoeft dus ook niet altijd een emotionele of mentale component bij te komen kijken als je zenuwstelsel ontregelt raakt. Fysieke uitputting doet het ook. Hoe leuk je dat wat je doet ook vindt. En dus nam ik rust, diezelfde middag nog. Maar blegghhh, dat waar ik natuurlijk geen zin in had en niet in had willen glijden, gebeurde toch. In plaats van dat de rust me goed deed en ik me weer fit ging voelen, gleed mijn zenuwstelsel, nu ik stopte met in beweging blijven, verder af, naar de immobilisatie. Die staat van immobilisatie ken ik goed. Ik heb daar een vakantiehuisje staan. ;-) Een staat van niks meer willen, alles voelt te veel, niks is leuk, ik lijk en voel onzichtbaar. En dan komt de angst. Want ik het verleden ben ik zo vaak vast komen te zitten in dat moeras. Hoelang gaat dit duren? Lukt het me om eruit te komen? Maar gelukkig is dat inmiddels een oud verhaal. Dus even diep ademhalen. Want dit kan ik. Dit heb ik geoefend. In al mijn zenuwstelsel werk en trainingen heb ik precies dit geleerd: Hoe ik hier weer flexibel uit kan bewegen.

Voor mij zijn een aantal van mijn tools die helpen en ik inzet op zo’n moment: Rust nemen (check), een inspirerende film kijken (die vielen tegen), iets inspirerends luisteren (ik kon me er niet op concentreren), knuffelen met mijn katten (check), het van me af schrijven (check), contact maken met vrienden (check), even niks hoeven (check, de afwas en eten maken heb ik gewoon gelaten voor wat het was). En slapen. (check) Vanochtend voelde ik dat ik er klaar voor was om voorzichtig een klein beetje in beweging te komen. En wat ik daarbij geleerd heb: Op dit moment zijn to-do lijstjes verboden, want die zorgen voor overweldiging. En dus begon ik met de afwas. Ha, lekker, ik voelde me wat opgeruimder. En zo ben ik, heel rustig aan, met steeds heel goed voelen of ik nog iets wilde doen of wat ik anders liever wilde doen, weer in beweging gekomen. Dat vraagt heel zorgvuldig voelen en inchecken bij mezelf, want overweldiging en weer terugglijden naar niks meer willen, liggen op zo’n moment heel dichtbij. En nu, een dagje later, voel ik dat ik er weer ben. Ik ben weer in contact met mezelf en voel me vrolijk en opgewekt. Want dat is het nieuwe verhaal: Ik beweeg me makkelijk en flexibel door de staten van mijn zenuwstelsel heen. Ik klim weer snel omhoog, ook als ik een keertje weg glibber en afglijd naar die staat van niks meer willen, van bleghhh. Dat is namelijk wat ik geleerd heb de afgelopen jaren.

Na jaren waarin ik geworsteld heb met een zenuwstelsel dat slecht herstelde, moeilijk uit het moeras kwam, in flinke depressies kon blijven hangen, heb ik mijn systeem iets anders aangeleerd.

Ik heb nu de tools om mijn zenuwstelsel hier weer uit te navigeren. En wat een feest is het als ik merk dat dat echt steeds vlotter gaat. De opluchting die daarbij hoort, is groot. Pffff…. Dit leren is voor mij de sleutel geweest naar een makkelijker, fijner en betekenisvoller leven. Een leven waarin ik aanwezig ben, bij mezelf en wat ik doe, zonder voortdurend in een overleef stand terecht te komen. En dat maakt dan weer dat ik deze vaardigheid aan zoveel mogelijk mensen wil doorgeven. Want het is de moeite waard. En het is niet ingewikkeld. Iedereen kan het met de juiste tools. Die tools leer ik je daarom in de zenuwstelsel trainingen die ik geef. Van 29 – 31 oktober neem ik je weer 3 dagen mee je eigen zenuwstelsel in. Je gaat je zenuwstelsel verkennen, oefenen, ontdekken en vertrouwen. Je gaat naar huis met concrete tips, praktische oefeningen en een plan om het ook daadwerkelijk toe te passen in je leven. Wil jij dat ook? Geef je dan hier op.